Elkarrekin hizketan aritzeko sartuko dira bi pertsonaia agertokira. Lehen solaskidearen animalia-esperientzia berreskuratzearen alde egiten du antzezlanak. Ikuslearen aurrean izaki kulturaurrekoak aurkeztea, ahulak beti, orekarien sokan daudenak, inoiz ez amaituak, norbait izatera heldu aurretik. Izakia esekita erakustea, dardarati, bere segurtasun absurdua gabe eta bere probak, porrot zintzoak, ikusten. Agertokian elementu gutxirekin asko egin daitekeela erakusten du. Entzutea, plazer moduan.